Schrödinger’in Kedisi deneyi! Hem canlı hem de ölü olmak nasıl bir duygu?

Hem canlı hem de ölü olmak nasıl bir duygu? Bu soru 1960'larda Macar-Amerikalı fizikçi Eugene Wigner'ı rahatsız etti ve ilham verdi. Kuantum mekaniğinin belirsizliklerinden kaynaklanan paradokslardan - diğer pek çok mantık dışı şeyin yanı sıra, bir kuantum sistemi gözlemlenene kadar kesin özelliklere sahip olmadığını öne süren mikroskobik alemi yöneten teori - onu hayal kırıklığına uğratmıştı. Fizikçi arkadaşı Erwin Schrödinger'in, bir kedinin, bir radyoaktif atom bozulursa salınacak zehirli bir kutuya hapsolduğu ünlü düşünce deneyini ele alalım. Radyoaktivite bir kuantum sürecidir, bu nedenle kutu açılmadan önce hikaye devam eder, atom hem çürümüş hem de bozulmamış, talihsiz kediyi bir belirsizlik içinde bırakmıştır - yaşam ve ölüm arasında sözde süperpozisyon. Ama kedi süperpozisyon deneyimini yaşar mı? Wigner , bir laboratuarda kapattığı (insan) bir arkadaşını kuantum sistemini ölçerek hayal ederek paradoksu keskinleştirdi . Wigner laboratuar kapısını açana kadar arkadaşının bir çürüme görmüş ve görmemiş olmasının süperpozisyonunda var olduğunu söylemenin saçma olduğunu savundu. Avustralya Brisbane'deki Griffith Üniversitesi'nden kuantum fizikçisi Nora Tischler, “'Wigner'in arkadaşı' düşünce deneyi, gözlemci de gözlemlenirse işlerin çok tuhaf olabileceğini gösteriyor” diyor. Şimdi Tischler ve meslektaşları , Wigner'in arkadaşlık testinin bir versiyonunu gerçekleştirdiler . Klasik düşünce deneyini dolaşma adı verilen başka bir kuantum kafa karıştırıcı ile birleştirerek - parçacıkları geniş mesafeler arasında birbirine bağlayan bir fenomen - aynı zamanda gerçekliğin temel doğası üzerine en güçlü kısıtlamaları koyduğunu iddia ettikleri yeni bir teoremi de türetmişlerdir. 17 Ağustos'ta Nature Physics'te yayınlanan çalışmaları, bilincin kuantum fiziğinde oynayabileceği rol ve hatta kuantum teorisinin değiştirilmesi gerekip gerekmediğine dair çıkarımlara sahip. Çalışmaya dahil olmayan Toronto Üniversitesi'nden kuantum fizikçisi Aephraim Steinberg, yeni çalışmanın "deneysel metafizik alanında ileri doğru atılmış önemli bir adım" olduğunu söylüyor. "Büyük bir araştırma programı olmasını beklediğim şeyin başlangıcı." 1920'lerde kuantum fiziği ortaya çıkana kadar, fizikçiler teorilerinin deterministik olmasını ve kesinlik içeren deneylerin sonucu için tahminler üretmesini bekliyorlardı. Ancak kuantum teorisi, doğası gereği olasılıkçı görünmektedir. Ders kitabı versiyonu - bazen Kopenhag yorumu olarak da adlandırılır - bir sistemin özellikleri ölçülene kadar, sayısız değeri kapsayabileceğini söyler. Bu üst üste binme, sistem gözlemlendiğinde yalnızca tek bir duruma çöker ve fizikçiler bu durumun ne olacağını asla kesin olarak tahmin edemezler. Wigner, bilincin bir şekilde çökmek için bir süperpozisyonu tetiklediğine dair o zamanlar popüler olan görüşe sahipti. Bu nedenle, varsayımsal arkadaşı, bir ölçüm yaptığında kesin bir sonucun farkına varacak ve Wigner onu asla süperpozisyon halinde görmeyecektir. Bu görüş, o zamandan beri gözden düştü. New York Üniversitesi'nde filozof ve bilişsel bilim adamı olan David Chalmers, "Kuantum mekaniğinin temellerindeki insanlar, Wigner'in ürkütücü ve yanlış tanımlanmış görüşünü hızla reddediyorlar, çünkü gözlemcileri özel kılıyor" diyor. Günümüz fizikçilerinin çoğu, cansız nesnelerin, eş evreli olarak bilinen bir süreçle kuantum sistemlerini süperpozisyondan çıkarabileceği konusunda hemfikir. Elbette, laboratuvarda karmaşık kuantum süperpozisyonlarını değiştirmeye çalışan araştırmacılar, zor işlerinin, sistemleriyle çarpışan hızlı hava parçacıkları tarafından yok edildiğini görebilir. Bu nedenle, testlerini aşırı soğuk sıcaklıklarda gerçekleştiriyorlar ve cihazlarını titreşimlerden izole etmeye çalışıyorlar. On yıllar boyunca, bilinç uyandırmadan süperpozisyonların nasıl parçalandığını açıklamak için uyumsuzluk gibi daha az mistik mekanizmalar kullanan birkaç rakip kuantum yorumu ortaya çıktı. Diğer yorumlar, hiçbir çöküşün olmadığı daha da radikal bir duruş sergiliyor. Her birinin Wigner'ın testine kendi garip ve harika bir yorumu var. En egzotik olanı, kuantum ölçümü yaptığınızda gerçeklik kırılmasının, olası her sonucu barındıracak paralel evrenler yarattığını söyleyen “birçok dünya” görüşüdür. Tel Aviv Üniversitesi'nden kuantum fizikçisi ve birçok dünyanın hayranı Lev Vaidman, Wigner'in arkadaşı bu nedenle iki kopyaya ayrılacak ve "yeterince iyi süper teknoloji ile" o kişinin laboratuvarın dışından süperpozisyon halinde olduğunu gerçekten ölçebileceğini söylüyor. Alternatif “Bohmian” teorisi (fizikçi David Bohm'un adını almıştır) temel düzeyde kuantum sistemlerinin belirli özelliklere sahip olduğunu söyler; Biz sadece bu sistemler hakkında davranışlarını kesin olarak tahmin edecek kadar bilgimiz yok. Bu durumda, arkadaşın tek bir deneyimi vardır, ancak Wigner yine de bu bireyin kendi cehaleti nedeniyle süperpozisyonda olduğunu ölçebilir. Buna karşılık, QBism yorumu olarak adlandırılan blokta görece yeni gelen bir kişi, kuantum teorisinin olasılık unsurunu bütün kalbiyle kucaklar (QBism, "kübizm" olarak telaffuz edilir, aslında 18. yüzyıl matematikçisi Thomas Bayes'in olasılık üzerine çalışmasına atıfta bulunan kuantum Bayesianizm'in kısaltmasıdır.) QBistler, bir kişinin bir deneyde ölçeceği şey hakkındaki inançlarını nasıl ayarlayacağını hesaplamak için yalnızca kuantum mekaniğini kullanabileceğini iddia ediyor. QBism'in kurucularından biri olan Londra Üniversitesi Royal Holloway'den Ruediger Schack, "Ölçüm sonuçları, ölçümü yapan temsilci için kişisel olarak görülmelidir" diyor. QBism'in ilkelerine göre, kuantum teorisi size gerçekliğin altında yatan durum hakkında hiçbir şey söyleyemez ve Wigner bunu arkadaşının deneyimleri üzerine spekülasyon yapmak için kullanamaz. Retrokusalite adı verilen bir başka ilgi çekici yorum, gelecekteki olayların geçmişi etkilemesine izin verir. San Jose Eyalet Üniversitesi'nden fizikçi Ken Wharton, "Geriye dönük bir anlatımda, Wigner'in arkadaşı kesinlikle bir şeyler yaşıyor," diyor ve bu zaman saptırıcı görüşün savunucusu. Ancak, ölçüm noktasında arkadaşın deneyimlediği "bir şey", Wigner'in o kişiyi daha sonra nasıl gözlemleyeceğine ilişkin seçimine bağlı olabilir. Sorun, kuantum testlerinin sonucunu tahmin etmede her yorumun eşit derecede iyi veya kötü olmasıdır, bu nedenle aralarında seçim yapmak zevkinize düşer. Steinberg, "Kimse çözümün ne olduğunu bilmiyor" diyor. "Elimizdeki potansiyel çözümler listesinin kapsamlı olup olmadığını bile bilmiyoruz." Çökme teorileri adı verilen diğer modeller test edilebilir tahminlerde bulunur. Bu modeller, bir kuantum sistemini çok büyüdüğünde çökmeye zorlayan bir mekanizmayı ele alıyor - kedilerin, insanların ve diğer makroskopik nesnelerin neden üst üste gelemeyeceğini açıklıyor. Bu tür çöküşlerin imzasını aramak için deneyler yapılıyor, ancak henüz hiçbir şey bulamadılar . Kuantum fizikçileri de daha büyük nesneleri süperpozisyona yerleştiriyorlar: Geçen yıl Viyana'daki bir ekip bunu 2.000 atomlu bir molekülle yaptığını bildirdi . Çoğu kuantum yorumlaması, süperpozisyonları süperpozisyonlara dönüştürme çabalarının sonsuza kadar devam etmemesi için hiçbir neden olmadığını söylüyor; araştırmacıların, uyumsuzluğun önlenebilmesi için bozulmamış laboratuvar koşullarında doğru deneyleri tasarlayabileceğini varsayıyor. Bununla birlikte, çöküş teorileri, deneyler ne kadar dikkatli hazırlanırsa hazırlansın, bir gün bir sınıra ulaşılacağını varsayar. İtalya'daki Trieste Üniversitesi'nde bir kuantum fizikçisi ve çöküş teorilerinin savunucusu olan Angelo Bassi, "Klasik bir gözlemciyi (örneğin bir insanı) denerseniz ve manipüle ederseniz ve onu bir kuantum sistemi olarak ele alırsanız, hemen çökecektir," diyor. WİGNER'İN ARKADAŞINI İZLEMENİN BİR YOLU Tischler ve meslektaşları, bir Wigner'in arkadaş deneyini analiz etmenin ve gerçekleştirmenin kuantum teorisinin sınırlarına ışık tutacağına inanıyorlardı. Onlar ilham edildi yeni dalga ait teorik ve deneysel Wigner'ın klasik kurulum içine dolanması getirerek kuantum teorisinde gözlemci rolünü araştırdık kağıtları. Yatay veya dikey olarak titreyebilmeleri için polarize edilmiş iki ışık parçacığı veya foton aldığınızı varsayalım. Fotonlar aynı zamanda hem yatay hem de dikey olarak titreşen bir üst üste yerleştirilebilir, tıpkı Schrödinger'in paradoksal kedisinin gözlemlenmeden önce hem canlı hem de ölü olabilmesi gibi. Bu tür foton çiftleri birlikte - dolaşık halde - hazırlanabilir, böylelikle bunların polarizasyonları gözlemlendiğinde her zaman zıt yönde bulunur. Bu tuhaf görünmeyebilir - bu özelliklerin ölçülene kadar sabit olmadığını hatırlamazsanız. Bir foton Avustralya'daki Alice adlı bir fizikçiye verilse, diğeri ise Viyana'daki bir laboratuarda meslektaşı Bob'a nakledilse bile, dolanıklık Alice'in fotonunu gözlemlediği anda ve örneğin polarizasyonunun yatay olduğunu bulmasını sağlar Bob'un fotonunun polarizasyonu, anında titreşime dikey olarak senkronize olur. Çünkü iki foton, ışık hızından daha hızlı iletişim kuruyor gibi görünüyor - görelilik teorileri tarafından yasaklanmış bir şey - bu fenomen, onu "uzaktan ürkütücü eylem" olarak adlandıran Albert Einstein'ı derinden rahatsız etti. Bu endişeler, fizikçi John Bell'in gerçekliğin gerçekten ürkütücü olup olmadığını test etmenin bir yolunu bulduğu 1960'lara kadar teorik olarak kaldı - ya da dolaşık ortaklar arasındaki ilişkilerin ardında daha sıradan bir açıklama olabilir mi? Bell, yerel olan, yani etkilerin parçacıklar arasında anında hareket edemediği bir sağduyu teorisi hayal etti. Ayrıca, doğası gereği olasılıktan ziyade deterministikti, bu nedenle deneysel sonuçlar prensipte kesin olarak tahmin edilebilirdi, eğer fizikçiler sistemin gizli özelliklerini daha fazla anlarsa. Ve bu gerçekçiydi, ki bu bir kuantum teorisyeni için, sistemlerin bu kesin özelliklere kimse bakmasa bile sahip olacağı anlamına geliyordu. Sonra Bell, bir dizi dolaşık parçacık arasındaki maksimum korelasyon düzeyini hesapladı. deterministik ve gerçekçi teori destekleyebilir. Bu eşik bir deneyde ihlal edilmişse, teorinin arkasındaki varsayımlardan biri yanlış olmalıdır. O zamandan beri bu tür "Bell testleri", 2015 yılında gerçekleştirilen bir dizi su geçirmez versiyonla gerçekleştirildi ve gerçekliğin ürkütücü olduğunu doğruladılar . “Kuantum temelleri, Bell'in [teoremi] deneysel olarak gerçekten başlatılmış bir alandır - şu anda 50 yıldan fazladır. Ve bu deneyleri yeniden uygulamak ve ne anlama geldiklerini tartışmak için çok zaman harcadık ”diyor Steinberg. "İnsanların Bell'in ötesine geçen yeni bir testle gelmeleri çok nadirdir." Brisbane ekibinin amacı, gerçekliğin doğası üzerine daha katı kısıtlamalar - "yerel dostluk" sınırları sağlayarak, tam da bunu yapacak yeni bir teoremi türetmek ve test etmekti. Bell'in teorisi gibi, araştırmacıların hayali olanı da yereldir. Ayrıca “süperbelirliliği” de açıkça yasaklıyorlar - yani deneycilerin gelecekteki veya uzak geçmiş olaylardan etkilenmeden neyi ölçeceklerini seçmekte özgür oldukları konusunda ısrar ediyorlar. (Bell, deneycilerin de özgür seçimler yapabileceklerini dolaylı olarak varsaydı.) Son olarak, ekip, bir gözlemci bir ölçüm yaptığında, sonucun dünyadaki gerçek, tek bir olay olduğunu - kimseye ya da herhangi bir şeye bağlı olmadığını söylüyor. Yerel samimiyeti test etmek, arkadaşları Charlie ve Debbie'yi izleyen iki “süper gözlemci” Alice ve Bob'u (Wigner rolünü oynayan) içeren kurnaz bir kurulum gerektirir. Alice ve Bob'un her birinin kendi interferometresi var - foton ışınlarını manipüle etmek için kullanılan bir cihaz. Ölçülmeden önce, fotonların kutuplaşmaları hem yatay hem de dikey olarak üst üste biner. Dolaşmış foton çiftleri öyle hazırlanır ki, birinin polarizasyonu yatay olarak ölçülürse, partnerinin polarizasyonu hemen dikey olacak şekilde dönmelidir. Dolaşan her çiftten bir foton Alice'in interferometresine gönderilir ve ortağı Bob'unkine gönderilir. Charlie ve Debbie bu testte aslında insan arkadaşlar değiller. Aksine, her bir interferometrenin ön tarafındaki ışın yer değiştiricileridir. Alice'in fotonu yer değiştiriciye çarptığında, polarizasyonu etkili bir şekilde ölçülür ve içine girdiği polarizasyonun yönüne bağlı olarak sola veya sağa döner. Bu eylem, Alice'in arkadaşı Charlie'nin kutuplaşmayı "ölçme" rolünü oynar. (Debbie benzer şekilde Bob'un girişimölçerinde bulunur.) Alice daha sonra bir seçim yapmak zorundadır: Fotonun yeni sapmış yolunu hemen ölçebilir; bu, laboratuvar kapısını açıp Charlie'ye ne gördüğünü sormaya eşdeğerdir. Ya da fotonun sol ve sağ yolları yeniden birleştiren ikinci bir ışın yer değiştiricisinden geçerek yolculuğuna devam etmesine izin verebilir - bu, laboratuvar kapısını kapalı tutmaya eşdeğerdir. Alice daha sonra interferometreden çıkarken fotonun polarizasyonunu doğrudan ölçebilir. Deney boyunca, Alice ve Bob bağımsız olarak hangi ölçüm seçeneklerini yapacaklarını seçerler ve ardından bir dizi dolaşık çift boyunca görülen korelasyonları hesaplamak için notları karşılaştırırlar. Tischler ve meslektaşları, 90.000 deneme çalıştırdı. Beklendiği gibi, korelasyonlar Bell'in orijinal sınırlarını ihlal etti ve en önemlisi, yeni yerel uyumluluk eşiğini de ihlal etti. Ekip ayrıca, çiftlerden birini interferometresine girmeden önce bir dolambaçlı yoldan göndererek fotonlar arasındaki dolanma derecesini ayarlamak için kurulumu değiştirebilir ve ortaklar arasındaki mükemmel uyumu nazikçe bozabilir. Araştırmacılar deneyi bu biraz daha düşük dolaşıklık seviyesiyle çalıştırdıklarında, korelasyonların Bell'in sınırını hala ihlal ettiği, ancak yerel dostluğu olmadığı bir nokta buldular. Tischler, bu sonucun iki sınır kümesinin eşdeğer olmadığını ve yeni yerel dostluk kısıtlamalarının daha güçlü olduğunu kanıtladığını söylüyor. “Onları ihlal ederseniz, gerçeklik hakkında daha fazla şey öğrenirsiniz” diye ekliyor. Yani, Eğer teoriniz “arkadaşlar” ın kuantum sistemleri olarak değerlendirilebileceğini söylüyorsa, o zaman ya yerelliği bırakmalı, ölçümlerin gözlemcilerin üzerinde anlaşması gereken tek bir sonucun olmadığını ya da süperdeterminizme izin vermediğini kabul etmelisiniz. Bu seçeneklerin her birinin derin - ve bazı fizikçilere göre belirgin biçimde tatsız - çıkarımları vardır. New York City merkezli bir kuantum hesaplama şirketi olan Turing'in kurucu ortağı ve çalışmaya dahil olmayan Michele Reilly, "Makale önemli bir felsefi çalışmadır" diyor. Kuantum temellerini inceleyen fizikçilerin, büyük fikirlerini desteklemek için sık sık uygun bir test bulmakta zorlandıklarını belirtiyor. Reilly, "Felsefi çalışmaların arkasında bir deney görmek beni heyecanlandırıyor" diyor. Steinberg deneyi "son derece zarif" olarak nitelendiriyor ve gözlemcinin ölçümdeki rolünün gizemini doğrudan ele aldığı için ekibi övüyor. Kuantum mekaniğinin bizi sağduyu varsayımından vazgeçmeye zorlaması şaşırtıcı olmasa da - fizikçiler bunu Bell'den biliyordu - "buradaki ilerleme, bizim bu varsayımlardan hangisinin olduğu konusunda bir daralma olduğumuzdur," diyor Wharton da değildi çalışmanın bir parçası. Yine de, kuantum yorumlarının çoğunun savunucularının hiç uykusuz kalmayacağını belirtiyor. Kendisi gibi retrokusalite hayranları zaten süperdeterminizmle barıştılar: onların görüşüne göre, gelecekteki ölçümlerin geçmiş sonuçları etkilemesi şaşırtıcı değil. Bu arada, QBistleri ve birçok dünyanın taraftarları, kuantum mekaniğinin her gözlemcinin üzerinde anlaşması gereken tek bir sonuç öngörmesi gerekliliğini uzun zaman önce ortadan kaldırdı. Ve hem Bohm mekaniği hem de kendiliğinden oluşan çöküş modelleri, Bell'e yanıt olarak yerelliği mutlu bir şekilde terk etti. Dahası, çöküş modelleri, gerçek bir makroskopik arkadaşın ilk etapta bir kuantum sistemi olarak manipüle edilemeyeceğini söylüyor. Yeni çalışmaya da dahil olmayan Vaidman, bundan daha az etkileniyor ve Wigner'in arkadaşının bir fotonla özdeşleşmesini eleştiriyor. Makalede kullanılan yöntemler “gülünç; arkadaş makroskopik olmalı ”diyor. New York Üniversitesi'nden fizik filozofu, çalışmanın bir parçası olmayan Tim Maudlin de aynı fikirde. "Panpsişik olmadığınız sürece kimse fotonun gözlemci olduğunu düşünmez" diyor. Hiçbir fizikçi bir fotonun süperpozisyona konulup konulamayacağını sorgulamadığı için, Maudlin deneyde ısırık olmadığını düşünüyor. "Bir şeyi dışlıyor - sadece kimsenin önermediği bir şey," diyor. Tischler eleştiriyi kabul ediyor. “Yaptığımız şeyi abartmak istemiyoruz” diyor. Griffith Üniversitesi'nde fizikçi olan ekip üyesi Howard Wiseman, gelecekteki deneylerin anahtarının "arkadaş" ın boyutunu büyütmek olduğunu ekliyor. En dramatik sonucun, arkadaş olarak kuantum bilgisayarda somutlaştırılmış yapay bir zeka kullanılmasını içereceğini söylüyor. Wiseman, bazı filozofların böyle bir makinenin insan benzeri deneyimlere sahip olabileceğini düşündüklerini belirtiyor Wiseman, ancak bu fikrin doğru olup olmayacağını henüz kimse bilmiyor. Ancak hipotez tutarsa, bu kuantum tabanlı yapay genel zeka (AGI) mikroskobik olacaktır. Yani kendiliğinden çökme modelleri açısından, boyutu nedeniyle çöküşü tetiklemeyecektir. Böyle bir test çalıştırıldıysa, ve yerel dostluk bağı ihlal edilmedi, bu sonuç bir AGI'nin bilincinin üst üste gelemeyeceği anlamına geliyordu. Buna karşılık, bu sonuç, Wigner'ın bilincin çöküşe neden olduğu konusunda haklı olduğunu gösterecekti. Wiseman, "Böyle bir deney görecek kadar yaşayacağımı sanmıyorum" diyor. "Ama bu devrimci olur." Ancak Reilly, gelecekteki AGI'nin onlara gerçekliğin temel tanımına girmelerine yardımcı olacağını uman fizikçilerin arabayı atın önüne koyduğu konusunda uyarıyor. “Kuantum bilgisayarların bizi AGI'ye sokacak paradigma değişimi olacağı benim için akıl almaz değil” diyor. "Nihayetinde, kuantum bilgisayarda bir AGI oluşturmak için her şeyin bir teorisine ihtiyacımız var, nokta, nokta." Bu gereklilik daha görkemli planları ekarte edebilir. Ancak ekip ayrıca makine öğrenimi sistemlerini arkadaş olarak içeren daha mütevazı ara testler öneriyor ve bu da Steinberg'e hitap ediyor. Bu yaklaşım "ilginç ve kışkırtıcı" diyor. "Daha büyük ve daha büyük ölçekli hesaplama cihazlarının aslında kuantum bir şekilde ölçülebileceği düşünülebilir hale geliyor." Zürih İsviçre Federal Teknoloji Enstitüsü'nde (ETH Zürih) kuantum fizikçisi olan Renato Renner, daha da güçlü bir iddiada bulunuyor: Gelecekteki deneylerin gerçekleştirilip gerçekleştirilemeyeceğine bakılmaksızın, yeni teorem bize kuantum mekaniğinin değiştirilmesi gerektiğini söylüyor. . 2018'de Renner ve meslektaşı Daniela Frauchiger, daha sonra ETH Zürih'te, Wigner'in arkadaşına dayanan bir düşünce deneyi yayınladı ve onu yeni bir paradoks türetmek için kullandı . Düzenlemeleri Brisbane ekibininkinden farklı ama aynı zamanda ölçümleri birbirine karışabilen dört gözlemciyi de içeriyor. Renner ve Frauchiger, gözlemciler kuantum yasalarını birbirlerine uygularsa, aynı deneyde farklı sonuçlar çıkarabileceklerini hesapladılar. Çalışmada yer almayan Renner, "Yeni makale, mevcut kuantum teorisi ile ilgili bir sorunumuz olduğuna dair başka bir doğrulama" diyor. Bugünün kuantum yorumlarının hiçbirinin, savunucuların kuantum teorisinin tutarlı sonuçlar verip vermediğini umursamadıklarını itiraf etmeden, sözde Frauchiger-Renner paradoksundan kurtulamayacağını savunuyor. Renner, QBistlerin en lezzetli kaçış yolunu sunduğunu çünkü en başından itibaren kuantum teorisinin diğer gözlemcilerin neyi ölçeceklerini anlamak için kullanılamayacağını söylüyorlar. "Yine de beni endişelendiriyor: Her şey benim için kişiselse, seninle alakalı herhangi bir şeyi nasıl söyleyebilirim?" o ekler. Renner şimdi, bir gözlemcinin bir kuantum deneyinde diğerinin ne görmesi gerektiğini hesaplamasına izin verecek bir dizi matematiksel kural sağlayan yeni bir teori üzerinde çalışıyor. Yine de, en sevdikleri yorumun haklı olduğuna şiddetle inananlar, Tischler'in çalışmasında çok az değer görüyorlar. Vaidman, "Kuantum mekaniğinin sağlıksız olduğunu ve değiştirilmesi gerektiğini düşünüyorsanız, bu yararlıdır çünkü size yeni kısıtlamalar söyler" diyor Vaidman. "Ama durumun bu olduğuna katılmıyorum - birçok dünya her şeyi açıklıyor." Şimdilik, fizikçiler hangi yorumun en iyisi olduğu veya tamamen yeni bir teoriye ihtiyaç olup olmadığı konusunda hemfikir olmaya devam etmek zorunda kalacaklar. Reilly, "20. yüzyılın başlarında kaldığımız yer burası - bu konuda gerçekten kafamız karıştı" diyor. "Ancak bu çalışmalar, üzerinde düşünmek için kesinlikle yapılacak doğru şey."

Schrödinger’in Kedisi deneyi! Hem canlı hem de ölü olmak nasıl bir duygu?

Klasik "Wigner'in arkadaşı" düşünce deneyinin bir laboratuar gösterimi, gerçeklikle ilgili değerli varsayımları alt üst edebilir. Schrödinger'in kedisi gerçek mi? Schrödinger'in kedisini kim buldu? ?

Türkiye Uzay Ajansı’ndan 'astronot' açıklaması: Onaylandı!

NASA, Ay'a Wi-Fi ağı kurmaya çalışacak!

13 yaşındaki İmam Hatipli Nilda, 15 zeka oyununu dijital uygulamaya dönüştürdü

FIFA tarih oluyor! EA Sports astronomik rakam karşısında...

Milli uçak projeleri için "Demir Kuş" kuruluyor

8.Konya Bilim Festivali'ne ziyaretçi akını!

Nobel Kimya Ödülü'nün sahipleri açıklandı

Nobel Fizik Ödülü'nü kazananlar açıklandı

Stalker yazılımı şirketinden büyük hata

Facebook, Instagram ve WhatsApp kesintisi giderildi